Plaat van de maand (wellicht zelfs jaar)

Hoe ouder je wordt, hoe vaker het gebeurt... Je mist gewoon enkele albums van bands en stapt in op een veel later tijdstip. Voordeel is dat je nog wat hebt in te halen, nadeel is dat je al enkele optredens van de band hebt gemist.

Laatst gebeurde me dat bij The Shins. Terwijl notabene Natalie Portman de wereld al op deze band attendeerde in Garden State. Volgens het wellicht mooiste meisje van onze aarde zal deze band je leven veranderen. Begin bij het weergaloze Phantom Limb en kom tot de conclusie dat ze best eens gelijk kan hebben.

Een nog hardere trap in de noten kwam van The National. Die bestaan al een jaartje of acht en hebben net het vierde (!?) album in de winkel liggen. Allejezus wat is Boxer een wereldplaat! Ligt in het begin de vergelijking met tindersticks (kan ook erger natuurlijk) op de loer, met name vanwege de lage stem van zanger Matt Berninger, maar al snel blijkt deze band een uitermate eigen identiteit te hebben. Prachtig opgebouwde nummers die nergens saai worden. Geen gekunstelde werkjes, maar pure fraaie muziek. De piano heeft na Keane toch een beetje status verlies geleden, maar is bij The National weer helemaal terug en vaak de kapstop waar de nummers aan opgehangen worden. Op twee nummers worden de toetsen overigens beroerd door niemand minder dan wonderkind Sufjan Stevens. Tevens is er van tijd tot tijd plaats voor het enige blaasinstrument dat nooit teleurstelt: de hoorn.

Zelden zo onder de indruk van een album geraakt. Nu die drie eerdere albums maar op gaan zoeken...