Evan Dando is nog steeds een sad motherfucker

En toen belde ik naar Evan Dando. Ik gaf me uit voor Enrique: de persoonlijke assistent van Madonna. En vroeg aan hem of hij even tijd had. Madonna wilde hem vragen of ze een keer met hem uit mocht. Toen ik aan de andere kant van de lijn het pathetische gegniffel van Dando hoorde, wist ik wat voor sad motherfucker hij is.

Steve Albini geeft zijn immer ongezouten mening.

Ik vond het altijd wel meevallen. Begin jaren '90 ging ik er ook gretig in mee. De meisjes vonden hem geweldig en minimaal 1 meisje heb ik op haar verjaardag blij gemaakt met zijn album. Ook op de verzamelbandjes (TDK SA90) gooide ik altijd wel een lemonheads-nummertje tussendoor. Kon ze mooi zien dat ik ook een gevoelige kant heb! Bovendien schreef hij toch wel verdomd geinige popliedjes. Dat dat album met style erop hoger in de jaarlijstjes van Oor stond dan siamese dream klopte ook niet, maar het kwam altijd best leuk binnen.

Zo ook hemelvaartsdag 2007 in Tivoli. Hij was nog steeds best een knappe man en de soepele popdeuntjes vielen lekker binnen. Best wel weer lachen als hij zingt: i don't want you to suck my dick to make me feel good about myself, maar na dik drie kwartier gebeurde het...

De oude akoestische gitaar werd aangereikt en het prima drummertje en meer dan nuttige bassist mochten aan hun nederwietje en Dando besloot het alleen te gaan doen. Er volgde negen (!) dramatisch povere 'uitgeklede' nummers. Geen snaar werd geraakt, geen ziel gebroken, geen hart ging open... Kampvuurliedjes. Hooguit.

Een hopeloos staaltje zelfoverschatting.

Albini had het goed gezien.