The Black Box Revelation!

Hoe lekker kan het zijn dat je een weekendje Hamburg gaat verkennen, met twee vrienden, en er achter komt dat de band, die lijfblad HUMO al bijna een jaar als een achterlijke loopt te promoten, in die stad speelt?

In club Molotov op de legendarische Reeperbahn speelde The Black Box Revelation en daar hadden we onnoemelijk grote mazzel mee. De band bestaat uit een drummer met een zelden vertoonde stijl en gedrevenheid en een zanger met de looks van Richard Ashcroft, gezegend met een stem die een geweldige doorleefdheid heeft. De nummers doen herinneren aan The Jon Spencer Blues Explosion die iets minder op blues leunt en de performance is met een gezonde dosis attitude. De jongens zijn nog geen twintig.

Het prachtige rockhol werd compleet naar huis gespeeld en na pak 'm beet drie kwartiertjes waren ze klaar. Het zaaltje in overdondering en gegrepen door een diep respect achterlatend.

Het gaat niet lang duren voordat ze ook hier in Nederland zalen en festivaltenten gaan plat spelen. Mocht je een beetje een rockhart hebben zou ik er zeker voor zorgen dat je ze te pakken krijgt.

Band of Horses herpakt zich wonderschoon

Je hebt soms van die bands. Je pikt ze op omdat je weer eens ouderwets in je smoel geslagen wordt met een wereldnummer, je besluit het album te kopen en die bevalt prima. Nieuwe album vind je nog beter en zo kan het gebeuren dat je ze in een jaar tijd gewoon twee keer gaat bekijken.

Band of Horses' eerste signaal aan de wereld was het magistrale The Funeral, de rest lijkt me duidelijk.

Een lekker vol Paradiso, een oude bekende tegenkomen die je echt heel graag nog eens een keer ziet en een band die gaat spelen die je uitermate hoog hebt zitten. Vol podium (3 gitaristen, toetsen, te stevig hakkende drummer) en de eerste nummers dringen ondanks hun prachtige structuur niet tot je door. De nuance en rustige opbouw die je zo bevalt aan Band of Horses was wat verdwenen in een te vol geluid willen hebben. Een nogal onbehouwen mafketel duwt met agressie twee meisjes met een noodgang van een bankje. Je schrikt je de tering. Gaat het dan niet dat prachtige concert worden waar je op hoopte?

Ergens halverwege komt opeens het prachtige Ode to LRC. De teksten vliegen opeens snoeihard je gestel in:
The town is so small
how could anybody not
look you in the eyes
or wave as you drive by

The world is such a wonderful place
The world is such a wonderful...

Als een man lijkt je omgeving en bijna heel Paradiso te verdwijnen in een prachtige hypnose. Zijn prachtige stem galmt zalig door Paradiso. Wat covers van JJ Cale en Creedence Clearwater Revival komen voorbij en het laatste nummer van de set doet prachtige herinneringen opleven aan The Last Waltz van The Band. High fivend en met grote grijnzen verdwijnen ze na de eerste toegift. Lampen gaan aan, muziekje wordt ingestart, maar het publiek blijft meer willen. Ondanks een kapotte bass wordt Our Swords gespeeld. Prachtig!

Op 2 juli komen ze in Tivoli. Waarschijnlijk na een prachtige zonnige dag, mooie meisjes in hemdjes, eerste biertje om een uur of vier, louter vrolijke gezichten en de band zal zich weer terugvoelen in die hete hooischuur waar ze The Funeral voor het eerst speelden...

Laten we er maar gewoon een trilogie van maken...

Nick Cave in Antwerpen

Beter laat dan nooit… een recensie.
Nick Cave bezocht vorige week zondag en maandag Antwerpen om twee concerten in de Elisabeth zaal te gegeven.
Onze kaartjes waren voor de maandag.
We waren ruim op tijd in Antwerpen want voor een dergelijk concert kun je niet vroeg genoeg zijn. Dus op zaterdag ingecheckt in een alleraardigst Bed & Breakfast herenhuis met werkelijk prachtige kamers voor veel te weinig centen. In drie dagen rond zwerven in de Belgische havenstad kwamen we er achter dat er meer mensen naar Nick Cave wilden dan er kaarten waren. Of we nu in een restaurant waren, in de B&B of zelf in een boekhandel, bij het woord Nick Cave in combinatie me Concert was de eerste vraag of we nog kaartjes over hadden.

Op de bewuster maandag werd de Nick Cave delegatie van WM uitgebreid van Femke en KB met Maxim Hedjuk, zijn lieve Judith en Jacq. Na een maaltijd te hebben genoten in een plaatselijke Taverne - waar volgens de ober, Nick hem zelf met een paar gasten de avond er voor OOK had gegeten – zaten we propertjes op tijd op onze pluche stoeltjes in de zaal die ieder moment kon worden omgetoverd in een tempel ter verering van de man in het zwart.

Over het concert valt weinig te vertellen. Behalve dat het gewoon heerlijk was. Alle recensies die ik heb gelezen omschrijven het al: hij is grappig, de muziek is briljant en na twee uur en een kwartier wil je gewoon nog steeds veel meer horen en zien van deze heerlijke gelukkige man en die fantastische band. Je klapt je handjes warm, je zingt uit volle borst ‘OOOOOOOHHH MAMA’ en je lacht om zijn praatje. En dat, dat had je in eerste instantie toch niet verwacht van de vleermuiskoning en ook niet van je zelf.

We zijn nu bijna een week verder en ik ben er nog steeds apetrots op dat ik er bij was.
Nick bedankt.