Leonard Cohen pakt Westerpark volledig in

Na een optreden van bijna drie uur (!?)huppelt een uiterst charmante 70 +’er het podium af. De mooie maffia hoed in de hand na een extreem dankbaar publiek uitgebreid bedankt te hebben.
Leonard Cohen was in Amsterdam en het was geen geruisloze passage.

En plotseling was het 12 juli. In de agenda stond een optreden van Leonard Cohen. Ik wil niet zeggen dat ik het was vergeten, maar het was vooraf niet een optreden waar ik al tijden reikhalzend naar uitkeek. ‘Oh ja! We gaan nog naar Leonard Cohen!’ Dat gevoel.
Maar zelden ben ik zo blij geweest om op het juiste moment op de juiste plaats te zijn. Een prachtig optreden van de grote poëet werd er een die in mijn hersens is getatoeëerd.

Iets voor achten lopen zes man en drie zangeressen het immense podium van het westerpark op. Een kleine 15.000 mensen veranderen van een gezellig keuvelende massa in een dankbaar, uitermate goed luisterend publiek. Leonard Cohen geeft ons de komende drie uur een voordracht die niet snel vergeten zal worden. De prachtige nummers vliegen ons om de oren en grote voortrekker is een bejaarde man met een scheepslading levenservaring, een ongekende dosis charisma en een nog grotere dosis charme. Vrouwen van 16 tot 98 worden op slag verliefd als Cohen’s donkere stem verteld over verblijven in legendarische hotels, hoe eerst Manhattan veroverd werd en daarna Berlijn, over een meisje die Suzanne heet en die hij meeneemt naar een mooie plaats aan de rivier of over dingen die iedereen weet.

Geflankeerd door fantastische muzikanten (met als uitblinker Javier Mas die uit elk snaarinstrument –of ze nu 12 of 6 snaren hebben- een magistraal sfeervol geluid perst) en prachtige zangeressen is elk nummer een warme deken die elk verlies dat je ooit hebt geleden volledig goed maakt. Het wordt al snel zo’n avond waar niets fout kan gaan. Een prachtige zonsondergang, een dankbare Cohen (niet alleen aan het publiek, maar ook aan zijn band die allen minimaal vijf keer worden voorgesteld), wat druppels die zorgen voor verkoeling en een onwaarschijnlijke goed geluid. Het staat niet hard, waardoor je het idee krijgt dat de teksten door de lage basstem van Cohen in je oren worden gefluisterd.
Op weg naar de bar loop je langs mensen die zachtjes zijn teksten woord voor woord mee prevelen.

Voor de laatste keer neemt Cohen het applaus met zijn prachtige glimlach tot zich. Hij wuift met zijn hoed en vertrekt trots en opgetogen in de coulissen. Laten we in Godsnaam hopen dat hij na deze tour die overal met gejuich wordt ontvangen een vervolg krijgt. Mocht hij weer langs komen en je hebt zin om te gaan en zoekt gezelschap: I’m your man!