Werchter, een verslag.

Dag 1

Dit weekend staat vier dagen Rock Werchter op het programma. De weersvooruitzichten zijn veelbelovend: droog en warm zomerweer. Met een geleende Ford K rijden we naar Leuven om eerst in the checken in het hotel. De reis duurt maarliefst drie uur voordat we er zijn; het verkeer is dramatisch. Tool ga ik missen, dat is wel duidelijk.
Een echt meiske, spitsneusje en zuinig mondje, begroet ons met het zachte stemmeke van het Vlaanderen land. Ze begeleidt ons naar een hotel kamer uit VT woon magazine; stijlvol ingericht naar de laatste trend.
Geen tijd om te lanterfanten, naar het festivalterrein, Tool begint nu. Wij moeten eerst nog met de bus naar het station, overstappen op de speciale rock Werchter bus en een kilometer lopen naar het festivalterrein. Een Tool concert later arriveren we op de heilige grond. Kut.

Manu Chao
Volgende act op het programma dat we willen zien is Manu Chao. Drankbonnen en etensbonnen halen; snel twee heerlijke hamburgers, bak Vlaamse friet en twee bier, excuus, twee pils of pintjes of pinke (steek je pink in de lucht en een Vlaming achter de bar weet genoeg) per persoon naar binnen gewerkt en daar komt de hedendaagse Che in muziekvorm het podium al op. En dat blijft niet onopgemerkt. We proberen zo ver mogelijk naar voren te komen, voor zover onze welgemanierdheid het toelaat. En we zien nog steeds nagenoeg niets. We staan nu een tikje voorbij de geluidstoren. Wat een mensen. Hoeveel zijn er wel niet. Met een slinkse truc, vinden we zelf, komen we dan toch iets dichter bij. We zien nu poppetjes op het podium bewegen. Gelukkig, er zijn twee enorme schermen opgehangen waarop je alles goed kan volgen. Het publiek gaat uit zijn dak, zoals dat heet. Een echt festival bandje dat Manu Chao tot aan de geluidstoren staat iedereen te springen en te dansen.
Het is zo druk dat het geen zin heeft om naar het andere podium te lopen. Tegen de tijd dat je daar bent kun je weer terug. Maakt niet uit. Na Manu Chao moeten we een half uurtje wachten op de Red Hot Chili Peppers. En die wil ik graag zien want na al die jaren heb ik ze nog steeds niet live mogen aanschouwen.

Red Hot Chili Peppers
Het concert begint met een lekkere intro van Flea en John Frusciante, die daarmee de toon zetten voor de rest van het concert. De freaky stukjes tussen Flea en John worden voor mij de hoogte punten van het concert. Na een paar nummers komen Anthony met een bekentenis. En de bekentenis van een muzikant liegt er niet om:’Did you see Tool today, what a great band. I saw Tool for the first time today. What a great band’. Een mens is nooit te oud om iets nieuws te ontdekken. Het begin van het optreden is spetterend maar later zakt het iets in. Af en toe valt het geluid weg, erg slordig. De nummers spelen ze gedreven maar het wordt niet magisch maar wel zeer energiek. Ik ben heel blij dat is ze een keer gezien heb. Keidis eindigt met de woorden;’It was distracting but inspirational’. Ik knik instemmig toe.

Black Eyed Peas
We willen van Roger Sanchez een stukje op het andere podium mee pakken maar we komen amper vooruit door de menigte. Dan maar hier wachten op de Black Eyed Peas en dat is geen straf: het bier smaakt goed, prima sfeertje en het is heerlijk weer. De zon is al een tijdje verdrongen door de duisternis; er hangt een genoegzame nevel over het veld die ons beschermd tegen immanente kou van de heldere hemel.
BEP speelt een uitgedachte zet: met wat korte covertjes, wat ‘in tha house’ deelnamen acties met het publiek en alle grote hits. Kinderlijk lekker. De toehorende gaan redelijk mee met alle verwachtingen van de band. Handjes in tha lucht! Het is amusant, maar wij houden het voor gezien. Het is bijna twee uur ‘s nachts. Kilometer lopen, bus, taxi en voor 3 uur liggen we in ons heerlijke bed. We hebben een hotelkamer waar je zou willen wonen.


Dag 2

Vandaag gaan we op de fiets naar Werchter. Van het hotel krijgen we er twee mee. Het is een service van het hotel waar maar weinig lieden gebruik van maken. Mijn bandje staan leeg en de voorvork zit er los in. Eerst met onze brakken naar de plaatselijke fietsenhandel. Daar pompen ze onze banden op en we kunnen gaan.

Clap Year Hands Say Yeah
Het is een uurtje fietsen van Leuven naar Werchter, geen straf met dit weer. De eerste band van vandaag is Clap your Hands Say Yeah. Eerst wordt er nog door de inleider gevraagd of er veel Nederlanders is de zaal zijn, waarop keurig een gebrul losbast. Vervolgens komt hij met de mededeling dat de regering gevallen is en dat het beter is dat we, de Hollanders, daarom maar naar huis gaan. Belgen met humor; geef ze geen kans. Clap your Hands Say Yeah, klikt overtuigend. Ze trekken een groot publiek aan. De tent zit stamp vol, ik kan er niet meer in zonder iemand boos te maken. Na een half uurtje houd ik het voor gezien. De zon brand op mijn kop en ik kijk een donker gat in. Geen goede combinatie.

Kanye West
Op het hoofdpodium staat Kenya West met een strijk orkest. In een medley laat hij zijn grootste inspiratie bronnen horen, met nummer van Marvin Gay, Micheal Jackson en vanzelfsprekend A-Ha.. Het strijkorkest zet ook nog even het begin deuntje van Bitter Sweet symfonie van the verve in (van wie is het origineel?). Het ego van deze man is groter dan de wei waarop we staan. Mij doet het niets. Maar ik ben de enige; om me heen staat een dansende en springende massa lichtverbrande festivalgangers.

Sean Paul
We hebben een mooi plekje bemachtigd vlak voor de geluidstoren. We blijven hier staan voor de volgende act: Sean Paul. Best opzwepend, vooral met die dansende damesbillen op het podium, die bij ieder nummer even het podium oprennen om een ingestudeerd dansje te doen, waarvoor het grote kamasutra boek als inspiratie bron gediend heeft.

Elbow
Na een half uurtje houd ik het voor gezien en laat mijn wederhelft alleen om een stuk van Elbow te zien en dat was een goede keus. Heel fijn enthousiast optreden. Het is hier op Rockwerchter druk, maar wat een fantastisch publiek. Ook hier weer bij Elbow. De zanger kan er niet omheen, ‘your the best festival audience we've ever had’, en zo is het maar net.

Mogwai
Na een korte pauze is het tijd voor Mogwai. Hun uurtje is snel voorbij. In een lichte trance planeren we van heldere melancholische klanken naar zware gitaarmuren waarop je een nieuwe Twin Towers kan bouwen. Goed optreden van de heren. Dan is het tijd voor een lange pauze (Live en Anouk op het hoofdpodium) voordat Muse op het hoofdpodium begint en de tent wordt bezet door de Fucking Deweale Brothers en co.

Muse
Ik zeg het al Jaren, maar vooruit daar komt hij weer: Muse is de nieuwe supergroep. Ze horen over 10 jaar thuis in het rijtje: Queen, Pink Floyd, U2, Rolling Stones. Ze zijn uniek in hun soort en groeien nog steeds. Sta ik mee te blèren met de oude nummers. De meeste om mij heen gaan te keer op de nieuwe nummers, tot ver achterin in het veld wordt er mee gesprongen. Ze hebben een mannetje extra meegenomen voor achter de synthesizer. Er staat een volwassen band op het podium met als opperhoofd, alleskunner, gitarist, pianist, en ultieme zanger (hoger dan Joling, maar dan niet irritant), Matthew Bellamy. Fantastisch optreden. Wat een eigen geluid en toch is ieder nummer weer anders en verrassend. Goede performance ook, beetje theatraal mag best.

Tiga / 2 many DJ’s
Vol adrenaline gaan we naar de tent voor een stukje van Tiga. De tent is afgeladen en er omheen is het party time. In de tent tussen de kolkende massa dansende gelukkige party people, houden we het een uur vol. 2 many dj's heeft ondertussen de draaitafel ingenomen en het trance gehalte maakt iets meer ruimte voor het feest der herkenning waar de Dewaele Brothers zo goed in zijn. We dansen onze benen er af. Buiten de tent is het sfeertje lekker ontspannen en, ik kan niet anders zeggen, gemoedelijk. Je hebt bijna zin om tegen iemand aan te stoten zodat je darvoor je excuses kan aanbieden.
- oh sorry
- maakt niet uit
Met een wedstrijdje ‘wie heeft de breedste glimlach’ dansen we de nacht in.

Dan is het weer tijd om terug te fietsen. Bandjes zijn nog hard, licht doet het niet, en de voorvork zit weer wat los. Alles loopt weer gesmeerd.

Dag 3

Weer heerlijk geslapen. Beste zet van gisteren: factor 30. We zijn nagenoeg niet verbrand. Ervaren festivalgaanders laten zich niet verrassen door de zon. Leuven is een leuke stad: lekker lunchen op het terras, aparte winkeltjes bekijken. Het is dan ook moeilijk om je zinnen meteen weer op het festival te zetten.

Raconteurs
We zijn precies op tijd op de festival wei om Jack White en die band te zie spelen op het hoofdpodium. De band is uitstekend, Jack speelt ook lekker, maar het blijven twee aparte zaken. De Raconteurs & Jack White spelen leuk met elkaar maar het wordt nooit een geheel en als het al gebeurd is het bij de nummers waar meneer White de hoofdtoon voert. Bij de Raconteurs staat het hoofd meer naar de ‘southern confort’ blues sfeertje terwijl Jack nog een hoop kwijt moet. De relaxedheid van de band en de energie van Jack vullen elkaar soms aan maar zijn meestal niet goed te verenigen. Je weet wel meteen weer waarom de gitaar, na het wiel en de hangmat, de beste uitving ooit is.

Calexico
Dan op weg naar Pyramid Marquee. Hier spelen Calexico en Goldfrapp achter elkaar in de tent, terwijl op het hoofdpodium Franz Ferdinand en Placebo staan geprogrammeerd. Dit was voor ons geen moeilijke keus. Die zou pas later op de avond komen. Eerst Calexico. Verwacht niet meer de Calexico van een aantal jaar geleden te zien, waarschuwt het programma boekje en dat klopt inderdaad. De Mexicaanse invloeden zijn er nog wel maar niet meer zo aanwezig als in het verleden. Geen sombrero’s op het podium maar twee muzikanten met trompet, die ook het accordeon, diverse gitaar- en zangpartijen voor hun rekening nemen. Meer mooie popliedjes en wat manier olé. Lekker concert met een slap stukje in het midden maar met een zalig einde.

Goldfrapp
Dan even pauze en het is tijd voor Goldfrapp. Voor zover ik me kan herinneren, en dat is geen betrouwbare bron, heb ik Goldfrapp voor het laatst gezien in het voorprogramma van Nick Cave in 013 en aantal jaar gelden. Ik zag haar ook eens in een boven zaaltje van de Melkweg tijdens Crossing Border. De iets wat schuchtere dame van toen, is nu een blonde art diva uit de jaren 80. Naast een uitstekende band heeft ze vier danseressen meegenomen. Heel bijzonder is dat de dames weinig verbloemende kleding dragen, maar het gezicht altijd bedekt door een masker. Zo zien we allerlei sprookjes beesten in lingerie sensueel op het podium dansen. De eerste nummers gaan er meteen goed in bij het publiek, halverwege begint er iets aparts te ontstaan in de broeierige tent. Er hangt een heerlijk sfeertje en iedereen reageert super enthousiast. De vrolijke spanning in de lucht, de energie, de sensuele muziek, het wordt een fantastisch concert. Alison is overrompeld door het effect in de zaal en begint tijdens een nummer gewoon te lachen van ongeloof; wat een enthousiasme. Ze is een beetje van haar apropos. Ik heb nog nooit eerder een concert gezien waarbij het publiek en de band zo op elkaar reageert en één geheel vormt, waarbij de zaal zelfs bijna de act wordt. Fantastisch. Mevrouw Goldfrapp kan haar coole sensuele performance niet volhouden en strooit tussen de nummers door met superlatieven . ‘your the best’ klinkt het met ongeloof in haar ogen. Een fantastisch feel good concert op de heilige wei van Werchter. I’m a believer.

dEUS
Na dit fantastische concert gaan we rustig richting hoofdpodium voor dEUS. De zware beslissing is gevallen. We laten Sigur Ros schieten voor dEUS. Tijdens het concert zegt Tom Barman (ik weet niet meer bij welk nummer), ‘dit liedje dragen we op aan onze goede vrienden van Sigur Ros die nu op het anderen podium spelen, waar we zeker naar waren gaan kijken als we niet zelf zouden spelen’. En dat geldt ook voor mij: hadden zij niet op het podium gestaan dan stond ik bij Sigur Ros. Ik bevind me dus in goed gezelschap. Waarom toch dEUS? Omdat ze voor het eerst als headliner (op Rock Werchter) spelen. Dat wil ik toch wel erg graag meemaken. Mijn lief en ik, staan dan ook vrij vooraan als het concert begint. Ze spelen veel van de laatste cd en een paar ouwe krakers. Eerlijk gezegd waren ze in Tivoli en zelf op Pinkpop beter (mijn laatste reverentie kaders). De overstap van de intieme zaaltjes naar de grote weide in de openlucht, gaat er bij mij nog niet zo lekker in. Ze zagen er een beetje uit als het bandje op school waarvan de ouders ook komen kijken als ze in de aula staan te spelen. Ze zagen er zo klein uit op dat grote podium. Het kan ook mijn verbeelding zijn geweest. Tom Barman komt nog met de oproep om te sms'en om zodoende geldt binnen te halen voor zijn grote actie tegen racisme en extreemrechts, dat met een flink gejuich wordt ontvangen. Want, zoals Tom de wijze worden uitspraak,’het moet maar eens afgelopen zijn’. Of iets in die trant, ik was ook niet meer helemaal helder. Zie http://www.0110.be/. Natuurlijk is dEUS live altijd goed, maar ik geef ze deze keer toch niet meer dan een 7. Genoeg daarover. Het was weer een prachtige dag. En we zijn, ondanks het hete weer, niet verbrand.

De laatste dag op de zonovergoten heilige weilanden van Roch Werchter zullen we niet meer meemaken. Het is mooi geweest. Verplichtingen roepen ons Amersfoortwaards.
Wat mij het meest van dit festival zal bij blijven is de fantastische sfeer. Men heeft zin in goede dingen. En terecht!

Volgende stop, Lowlands?