Elbow pakt de melkweg in

Tussen het geweld van het WK, dat de afgelopen maand behoorlijk mijn tijd opslokte, was er een vrij dagje. Vriend D. had kaartjes voor Elbow en had ons er graag bij. Ondanks vermoeidheid, een dagje aan het water en het gevoel van: dan moeten we ook nog helemaal naar Amsterdam gingen we toch. Het is tenslotte wel Elbow en Elbow is een goede band.

We kwamen precies op tijd binnen, eigenlijk iets te laat, want de melkweg was uitverkocht dus het eerste nummer bezig geweest een plekje te zoeken. We kozen voor het balkon, waar het geluid uitstekend is en het zicht heel aardig.

In eerste instantie had ik wat moeite om erin te komen. Het laatste album had ik niet heel vaak beluisterd en het voelde na een tijdje niet meer in een zaaltje geweest te zijn, weer een tikkie onwennig. Maar dat gevoel vertrok razendsnel. Elbow is namelijk een verschrikkelijk goede band. Om met Evert ten Napel te spreken een goed geoliede machine. De muzikanten vinden elkaar makkelijk, de nummers zijn stuk voor stuk herkenbaar, maar toch behoorlijk uniek en de setlist die ze afwerkten kende simpelweg geen zwakke punten. Integendeel! Switching off beroerde tot op de laatste vezel, forget myself zorgde voor een euforie die hun landgenoten op het veld maar niet voor elkaar kregen en newborn is een epos die al je emoties uit je lichaam jagen. Daar komt ook bij dat de band en met name zanger Guy Garvey uiterst sympathiek zijn en erg veel geven om het publiek een prachtige avond te bezorgen. Missie geslaagd.

Wat kan je soms volgevreten zijn en denken 'ach ik heb ze al zo vaak gezien' en wat is dat toch vaak een domme raadgever. Een goede band is een goede band en Elbow is na een avondje melkweg gewoon een superband.