Het is even wennen. Je had ze al wel eens gezien op een groot podium ergens in de polder, Limburg of België, maar het optreden in Tivoli staat zo diep in je hersens getatoeëerd dat het even wennen is om ze te zien op een kolos van een bühne zoals die van de HMH.
Maar het blijft dEUS, dus je gáát en dat bleek uiteindelijk toch weer het juiste.
Elbow deed het voorprogramma en dat bleek een goede greep. Eerst wat nummers van het nieuwe album, een experimenteeltje, om vervolgens
switching off (voor de Elbow-op-zichzelf concertgangers, dat nummer met die vuurtoren) de zaal in te slingeren. Je moet maar durven, een zaal vol mensen die niet voor jou komen en een dergelijk breekbaar nummer naar pak ‘m beet 6.000 nieuwe oren slingeren. Ze sloten af met het epische
Newborn en dat beviel uitstekend. De sympathieke band bleek vereerd te zijn met het feit dat ze voor dEUS mochten openen, blijkens de woorden van zanger Guy Garvey die een ambition van zijn lijst kon wegstrepen.
De ombouw was vliegensvlug en de zaallampen dempten al weer vlot nadat Elbow het podium had verlaten. Vaste opener
Pocket revolution werd ingezet en ondersteund door een daadwerkelijk prachtige lichtshow sleepte dEUS je weer mee door een trektocht van een handvol waanzinnige albums.
Instant street blijft nog steeds een soort sein van losgaan, maar dat gebeurde niet echt. Debet daaraan was het gevoel dat ik ook bij mezelf constateerde: de impact van een cluboptreden is simpelweg veel groter en je gaat onbewust vergelijkingen maken. Bovendien was de tijdspanne een stuk korter om alles weer te horen dan de vorige keer en de setlist was op het einde wel heel erg rocknummertje/rustig nummertje/rocknummertje enz. enz.
Maar wat fier overeind blijft staan is het feit dat dEUS een weergaloze band is en met Mauro de perfecte muzikant in huis heeft en ze makkelijk een groot podium aankunnen. De avond werd vervolgens fraai dichtgetikt door het heetste vinylduo dat onze aarde ooit kende,
Hot lipzz en Jane. Naar mijn smaak iets te veel remixjes (sommige nummers wil je gewoon liever rechtstreeks in je smoel), wederom het negeren van de perfecte hot lipzz en jane-plaat
I’m on a high van Millionaire, maar who gives a flying fuck als twee toffe chicks de zaal plat krijgen met een nummers van Monster Magnet, Nine Inch Nails of T-Raumschmiere?
Voor de mensen die wel in de kleinere zalen zijn geweest eind vorig jaar en nu niet, even wat plussen en minnen:
- de lagere impact, het gevoel dat ze in je kamer spelen ontbrak en de collectieve ontlading was beduidend minder heftig. Volgende keer een nummertje van Magnus inruilen voor Evil Superstar’s
Satan is in my ass zou de band nog veelzijdiger maken en zou tegelijke een handreiking naar Mauro zijn.
+ een band die lekkerder met elkaar speelt, een prachtige lichtshow, ze speelden VIA! En Mauro zit nog beter in zijn rol. En wat kan je nu beter doen dan op een dinsdagavond naar dEUS kijken?
Lowlands
Hola,
