Jaarlijstje deel 2

Het jaar loopt bijna ten einde, dus veel concerten zullen niet meer komen, en veel nieuwe Cd's zullen ook niet meer worden aangeschaft (die je niet weggeeft dan...), dus de balans mag worden opgemaakt.

2005 was in mijn ogen een voortreffelijk muziekjaar. Oude helden kwamen terug en bleken nog immer in topvorm te zijn, nieuwe helden deden me wankelen en verbazen. Op albums veel prachtigs gehoord en op podia onnoemelijk veel zweet zien vloeien en abnormaal veel overtuiging gezien.

De Albums:
1. Arcade Fire-Funeral. Hoorde het voor het eerst in Ekko en sinds ik voor het eerst smells like teen spirit hoorde, ben ik naar de DJ gegaan om te vragen wat het was. Het album gekregen op mijn verjaardag (dank u Femke en KB!) en grijs gedraaid. Wat een album... Krijg nog steeds zweet in mijn handen als ik de neighborhood trilogie aan me voorbij hoor trekken of het meer dan duidelijke wake up.

2. dEUS-Pocket revolution. Zeer spannend om weer wat te horen van de Belgische gODEN. En waarmaken! Bad Timing is een openingsnummer dat zijn weerga niet kent, titelnummer zelf is legendarisch en nothing really ends heeft alleen als nadeel dat dat nummer wel eindigd. Tussendoor nog meer prachtigs. De plaat was alleen, voor mijn gevoel, nog beter geweest als Mauro in het gehele proces betrokken was geweest.

3. The Magic Numbers-The Magic Numbers. Zelden zo'n pretentieloos album gehoord als deze. Louter lieve, lekkere plaatjes. Een album wat je eigenlijk onder elke omstandigheid kan opzetten.

4. Millionaire-Paradisiac. Omdat rock toch ooit het beginpunt was... HEt album heeft even tijd nodig om in je hersenpan te komen, maar eenmaal daar aanbeland, vertekt hij ook nooit meer. We don't live there anymore en I'm on a high kunnen gaan dienen als bewijs dat in 2005 nog steeds uitstekende gitaarmuziek werd gemaakt.

5. Sigur Ros-Takk. De band neemt je nog immer mee naar plekken waar je het liefste wil vertoeven. Mocht dat een koud eiland zijn? So fucking be it...


De Concerten:
1. Nick Cave & The bad seeds-Lowlands. Get ready for love... Bam! Cave is binnen. Als een van de laatste bands op Lowlands dit jaar en Cave wilde perse dat deze het meest bij zou blijven. Een afwisseling van zijn laatste briljante dubbelalbum en oude hits. Stuk voor stuk pakte ze je bij den kloten. Mercy seat zal noot meer hetzelfde zijn...

2. Arcade Fire-Lowlands. Druk gedoe bij de soundcheck. Allen van het podium af om de bloesjes weer in de broek te doen om terug te keren en Wake up de zaal in te slingeren. Als laatsten werden Neighborhood #1 (Tunnels) en Rebellion (Lies) gespeeld. Wat een apotheose...
Ze zijn bezig met een nieuw album en zullen daarna vast weer gaan toeren. Ga ze pakken. In godsnaam...

3. dEUS-Tivoli. Na het weekje uitstel waren ze er dan toch. Suds and Soda greep je weer in je nekvel, de nieuwe nummers vielen allen uitstekend en probeer maar je bek stoer te houden als Instant street los gaat en Theme from Turnpike ingezet wordt.

4. Sigur Ros-Paradiso. Sinds Buckley een zaal niet meer zo gepast stil gehoord. Sprookjesachtig prachtig en iets om nooit meer te vergeten. Alleen die angst om ze nog een keer te zien en dat het dan tegen kan vallen... Ach, fuck it. Gewoon gaan.

5. The Mars Volta-Paradiso. Een band waarbij het soms lijkt of iedereen aan het soleren is, maar toch klinkt het allemaal extreem tof. Het visuele gedeelte is ook wannzinnig. Sexy motherfuckers die bewegen zoals daadwerkelijk niemand anders kan. Intens, heftig en gewoon erg goed.