Without alternative Metal

Dat is het leuke van internet. Zit je een beetje te surfen, zoals dat heet, kom je op je web-naam-genoot uit, eindigend op punt net. Blijkt het de site te zijn van een prima Metal bandje. 'Without' uit (ik vermoed) Finland. Vooral dronken zijn ze op hun best. Met een beetje klikken blijken ze al het een en ander op plaat te hebben staan. Dus ben je deze zomer verdwaalt op een of ander europees metalfestival en zie je 'Without' op het programma staan, ga dan even kijken. Het zou je kunnen verrassen!

dEUS .... nog 20 nachtjes slapen

Zijn er nog dingen in het leven om de kriebels in de buik van te krijgen...
Ja zeker... Tot 18 april heb ik er last van, want dan komt ie uit.. het nieuwe album van dEUS.

Hier alsvast wat voorpret: de mannen in het oefenhok...

Elvis hond slaat aan

De kleine Roemer is al weer één jaar Jong. De gelukkige vogel heeft prachtige kadootjes gekregen waaronder 'De zingende Elvis Hond' van Pescador. En deze is een groot succes. De kleine Roemer blijft zich verbazen over de zangkwaliteit van deze hond.

Mee blèren

Ik hebt van die dagen dat ik geen zin heb om naar muziek te 'luisteren' maar lekker wil mee blèren met een heerlijk vrolijk of melancholisch plaatje, naar gelang de mood. En af en toe raak ik dan ook nog eens de juiste nood en klinkt het nog niet eens zo vals. Zo'n nummer zingen zonder cd wordt al een stuk moeilijker, met een paar akkoorden op de gitaar er bij gaat het al wat beter, maar ik zal het niet snel aan een publiek laten horen.

Jaloers kan ik dan ook worden op onderstaande filmpje. Het lijkt me zalig om zo'n cover te kunnen spelen...

The Black Box Revelation!

Hoe lekker kan het zijn dat je een weekendje Hamburg gaat verkennen, met twee vrienden, en er achter komt dat de band, die lijfblad HUMO al bijna een jaar als een achterlijke loopt te promoten, in die stad speelt?

In club Molotov op de legendarische Reeperbahn speelde The Black Box Revelation en daar hadden we onnoemelijk grote mazzel mee. De band bestaat uit een drummer met een zelden vertoonde stijl en gedrevenheid en een zanger met de looks van Richard Ashcroft, gezegend met een stem die een geweldige doorleefdheid heeft. De nummers doen herinneren aan The Jon Spencer Blues Explosion die iets minder op blues leunt en de performance is met een gezonde dosis attitude. De jongens zijn nog geen twintig.

Het prachtige rockhol werd compleet naar huis gespeeld en na pak 'm beet drie kwartiertjes waren ze klaar. Het zaaltje in overdondering en gegrepen door een diep respect achterlatend.

Het gaat niet lang duren voordat ze ook hier in Nederland zalen en festivaltenten gaan plat spelen. Mocht je een beetje een rockhart hebben zou ik er zeker voor zorgen dat je ze te pakken krijgt.

Band of Horses herpakt zich wonderschoon

Je hebt soms van die bands. Je pikt ze op omdat je weer eens ouderwets in je smoel geslagen wordt met een wereldnummer, je besluit het album te kopen en die bevalt prima. Nieuwe album vind je nog beter en zo kan het gebeuren dat je ze in een jaar tijd gewoon twee keer gaat bekijken.

Band of Horses' eerste signaal aan de wereld was het magistrale The Funeral, de rest lijkt me duidelijk.

Een lekker vol Paradiso, een oude bekende tegenkomen die je echt heel graag nog eens een keer ziet en een band die gaat spelen die je uitermate hoog hebt zitten. Vol podium (3 gitaristen, toetsen, te stevig hakkende drummer) en de eerste nummers dringen ondanks hun prachtige structuur niet tot je door. De nuance en rustige opbouw die je zo bevalt aan Band of Horses was wat verdwenen in een te vol geluid willen hebben. Een nogal onbehouwen mafketel duwt met agressie twee meisjes met een noodgang van een bankje. Je schrikt je de tering. Gaat het dan niet dat prachtige concert worden waar je op hoopte?

Ergens halverwege komt opeens het prachtige Ode to LRC. De teksten vliegen opeens snoeihard je gestel in:
The town is so small
how could anybody not
look you in the eyes
or wave as you drive by

The world is such a wonderful place
The world is such a wonderful...

Als een man lijkt je omgeving en bijna heel Paradiso te verdwijnen in een prachtige hypnose. Zijn prachtige stem galmt zalig door Paradiso. Wat covers van JJ Cale en Creedence Clearwater Revival komen voorbij en het laatste nummer van de set doet prachtige herinneringen opleven aan The Last Waltz van The Band. High fivend en met grote grijnzen verdwijnen ze na de eerste toegift. Lampen gaan aan, muziekje wordt ingestart, maar het publiek blijft meer willen. Ondanks een kapotte bass wordt Our Swords gespeeld. Prachtig!

Op 2 juli komen ze in Tivoli. Waarschijnlijk na een prachtige zonnige dag, mooie meisjes in hemdjes, eerste biertje om een uur of vier, louter vrolijke gezichten en de band zal zich weer terugvoelen in die hete hooischuur waar ze The Funeral voor het eerst speelden...

Laten we er maar gewoon een trilogie van maken...

The National komt op Lowlands

Het druppelen is begonnen! En de eerste naam is absoluut een van de bands die het hoogst op mijn verlanglijstje stond. Niemand minder dan The National zal spelen op Lowlands dit jaar!

Ander voortreffelijk nieuws uit de polder is de terugkeer van Charlie. De tent waar ooit Kyuss, Jeff Buckley, Mogwai en Masters of Reality triomfen vierden. En Karma to Burn op het laatste moment toch niet kwam. Enfin, de Charlie is weer terug en dat maakt een tochtje naar de muzikale hemel nóg leuker.

Nu alleen nog Band of Horses, The Gutter Twins, Parson Brown, dEUS, Elbow, Richard Hawley, Sigur Ros, Tokyo Police Club, Silversun Pickups en Nick Cave & The Bad Seeds en het fraaiste weekend aller tijden ligt in het verschiet!