The Motherfucking Strokes
De goede ervaring met Elbow (een band bekijken die je al vaker gezien hebt en een beetje uit het oog verloren bent) van een weekje of twee geleden en een forse zin om bandjes te kijken besloten KB en ik gisteren naar The Strokes te gaan. Kaarten hadden we niet, maar het was niet uitverkocht en behoorlijk van de rappe hadden we kaartjes voor minder dan de normale toegangsprijs. Dat is toch lekker.
Helemaal relaxed was natuurlijk dat voorprogramma in handen was van Adam Green(rechts). We kenden natuurlijk het legendarische Jessica Simpson en een grootheid als Max J Molovich schijnt fan te zijn. We hadden Green nog nooit gezien en dat bleek zonde. Het luie neefje van Nick Cave heeft een zalige stem met weergaloze teksten. Want die bierhal is natuurlijk een gedrocht, maar het geluid is wel uitstekend. En het is fijn om weer eens leuke Amerikanen te zien. Want hoe raar het ook klinkt. Het is echt niet een land tjokvol mongolen.
Daarna The Strokes. De band die ooit een superhype was. Iedereen die tof was, vond het goed, maar het tweede album scheen minder geweest te zijn en het derde was niet relevant meer want we hadden The Arctic Monkeys inmiddels. Wat een bullshit...
Geopend werd met Juicebox en dat bleek gelijk een statement. Zanger Casablancas raspte heftiger en beter dan ooit en de gitaren van Hammond jr. en Valensi bleken elkaar weer prima aan te vullen. Soepel basje en drummer Fab Moretti heeft al jarenlang een relatie met Drew Barrymore. Drew Barrymore. Drew Barrymore. En hij kan nog drummen ook!
Vervolgens werden de beste nummers van de drie albums gespeeld. Vol vuur. En dan blijkt hoeveel perfecte popsongs deze gasten hebben geschreven: The End has no end, You only live once, Someday zijn allemaal klassiekers. Toen het door de volkskrant en Oor verguisde 15 minutes ons deed beseffen dat de band toch wel heel erg gegroeid en behoorlijk veelzijdig is kwam er een droomafsluiter met Reptilia. Een bierhal behoorlijk onder de indruk achterlatend.
The Strokes deden nooit aan toegiften, maar de roep werd toch best wel heftig en plots stonden Julian 'we don't do encores anymore' Casablancas en anderen weer op het podium. New York City Cops en Take it or leave it zette de zaal nog even extra in de fik.
The motherfucking Strokes. Hype? Opgebrand? NEEN!
posted by Maxin Hejduk at 12:03
6 Comments:
Wat een wonderschoon stukje.. helemaal in lijn met het concert.
Jullie hebben Cam en Drew niet gezien? Ze zijn namelijk wel apart en samen op dit continent gesignaleerd.
Jullie hebben Cam en Drew niet gezien? Ze zijn namelijk wel apart en samen op dit continent gesignaleerd.
Gelukkig trekken we ons weinig aan van hypes. Als een band het verdient hebben (en houden) ze onze aandacht. Ik vind the Strokes trouwens nog behoorlijk cool hoor. Dat verlies je niet een twee drie...
Jammer dat ik het concert aan me voorbij moest laten gaan.
Adam Green?! Had ik dat geweten...
Fijn. Ik heb alle drie de platen van The Strokes. Ik ben daar trots op. Zo trots dat ik er vaak mee kokketeer. Dan zeg ik ineens, terwijl ik nonchalant tegen de bar in mijn stamkroeg aan het leunen ben, uit het niets dat Razorblade het beste nummer aller tijden is. En dan gaan de mensen die reeds aan je lippen hingen nog harder hangen en dan kijken ze je aan met zo'n ongelovige hondenblik en zeggen ze: "Razorblade? Van wie is dat nummer dan?" En dan zeg je van The Strokes, en dan zeggen ze, o die van Last nite'? en dan zeg je, ja maar dit nummer is van hun laatste cd, die First Impressions of Earth heet en dan pak je zonder te kijken je glas en neem je een flinke teug om er dan pas achter te komen dat je gesmolten kaarsvet aan het drinken bent en dat je dat ronde theelichtje voor je glas bier had gehouden. Je had je al afgevraagd waarom je glas zo warm aanvoelde toen je het pakte, maar je dacht, ach het zal wel, warm bier, koude vrouwen, er verandert nooit wat.
Een reactie posten
<< Home