Wolfmother is een verschrikkelijk goede band

Moeten we eerst weer die nadelen op een rijtje zetten? Dat we het nu wel kennen die jongens die gitaarrock maken die in verschillende gedaanten al aan ons voorbij zijn getrokken? Dat teksten als Purple Haze is in the sky, I saw the light shine out today of She is gonna set you free oh yeah al eerder gebruikt zijn?

Totaal onbelangrijk. Wolfmother is een bandje van drie net-twintigers die al tijden aan het toeren zijn en een album hebben gemaakt met louter -weliswaar niet bijster originele- prachtige rocknummers. De frisheid knalde van het Paradiso-podium gisteravond, intens werden de nummers ten gehore gebracht en praktisch elk nummer was wel ergens aangepast. Een langer bruggetje, intro wat aangepast of een rifje nóg harder aangeblazen. De band heeft een meer dan voortreffelijk gevoel waar een nummer heen moet en slaagt er ook elke keer in om het nét even heftiger of intenser te brengen dan waar je op hoopt.
Vanaf opener Dimension tot afsluiter Joker & The Thief blijft de spanningsboog uitermate gespannen en verandert Paradiso van een prettig enthousiaste zaal in een uiterst dankbare zaal.

De gitaar blijft, wat mij betreft, het belangrijkste element in de muziek. Het is geruststellend om te zien dat de jonge generatie er uitstekend raad mee weet. Gelukkig blijven jongens als Andrew Stockdale (de Australische Tim van Hamel) gitaren oppakken en besluiten met wat vrienden gewoon voortreffelijke rock te maken. Zoals het hoort.