Clap your hands say yeah is een heerlijke band

Doordat zaken als geld (tja, je kunt besparen door veel te branden, maar daar moet je je dan wél lekker bij voelen) en tijd af en toe fikse vijanden zijn, is het bezoeken van bandjes die je niet of nauwelijks kent vaak iets dat je niet doet. In het verleden zijn dergelijke bezoekjes wel eens tegengevallen, een paar strontvervelende navelstarende, en vooral cynische recensenten weten een compleet verkeerd beeld te schetsen of je moet door het genoemde geld en tijdprobleem soms keuzes maken die wel eens verkeerd uitvallen.

Aangenaam opgewarmd door betrouwbare muzikale vrienden wil je nog wel eens een gokje nemen. Je hoort de naam, speurt wat op Internet en hoort soms een liedje voorbijkomen op kink FM en je raakt geïnteresseerd. Je leest dat het ripp-offs zijn van Talking Heads, vrolijk meejumpen op de golf die Arcade Fire teweeg heeft gebracht en dat het neuzelende New Yorkse kids zijn die veel te arty zijn. Nu wil het geval dat Stop Making Sense een van de schaarse muzikale hoogtepunten van de fucking 80's waren, Arcade Fire zowel op plaat als live magistraal zijn en ik totaal geen problemen heb met slimme jongens die een licht kunstzinnige inslag hebben. Bovendien was een van de weinig nog serieus te nemen media, namelijk het voortreffelijke Humo wel erg positief:
Gelukkig zijn de songs wel goed. Denk aan Arcade Fire die Feelies-nummers spelen: zoveel drive hebben deze tracks. Drums, bas en gitaren storten zich keer op keer in popsongs met een geweldige groove die, onder impuls van new-wave-synths, tamboerijnen en mondharmonica, voortdurend verschuift, versnelt en weer vertraagt. Nergens klinken de songs te glad of te gestroomlijnd: ze mogen donderen ('Let the Cool Goddess Rust Away'), rocken ('Heavy Metal') of langzaam opwellen ('Details of the War'). Uiteindelijk blijkt Ounsworths eerst zo ergerlijke stem zelfs essentieel voor de flow en de eenheid van een plaat vol variatie, waarop 'In This Home on Ice' als een hovercraft over een dik kussen van gitaren glijdt, 'Over and Over Again (Lost and Found)' sierlijk rondjes draait boven een in de fik gestoken collectie new-wave-vinyl, en het catchy 'The Skin of My Yellow Country Teeth' op en neer stuitert over een New Order-bas, een zoemend orgeltje en een halve dancebeat.

Veel muziekliefhebbers hebben momenteel weer het gevoel dat er iets groots zit aan te komen. De schrijvende pers is koortsig op zoek naar hypes en zo kan het gebeuren dat de Melkweg simpelweg uitverkocht was.

Dr. Dog verzorgde het voorprogramma en dat deed niet heel veel met je. Wel een erg sympathieke band dat er werk van maken om een liedje te brengen, in plaats van hard bezig te zijn om een geluid te ontwikkelen. Wellicht dat het album na meerdere luisterbeurten enige grote geheimen ontvouwd, maar in de melkweg was het een aardige band, niet meer en niet minder.

Clap Your Hands Say Yeah opende met het enige nummer dat ik van ze kende (althans toen ze het speelde, kon ik me herinneren het wel eens op de radio te hebben gehoord), een lekker basloopje dat aan The Stranglers deed denken werd gekneed naar een uiterst aangenaam nummer. De stem van de zanger is wennen, maar deed me totaal niet irriteren. Inderdaad klonk het her en der als David Byrne, maar allez, daar kan die jongen ook niets aan doen. Een ding dat zeker is, dat het namelijk wél zíjn stem is. Daadwerkelijk ieder volgend nummer had ook iets spannends, iets briljants en waren simpelweg goed en hadden wel degelijk een eigen geluid. Twee gitaristen die wars zijn van hun spierballen laten zien, maar een prachtig helder geluid gaven en op de juiste ogenblikken de nuance konden vinden in aangename rustpunten. Een drummer die raak slaat, maar nooit het binkie wil zijn, voortreffelijk gesecondeerd door zijn bassist. En dan ook nog een toetsenist die een eigen koers voer, maar nergens het grote geheel uit het oog verloor.

Anthems waar we allemaal op zitten te wachten (Oh my God, 7 nations Army of I bet you look great on the dancefloor) kwamen niet voorbij, maar de band slaagde er makkelijk in om van seconde één te blijven boeien dus wist je de strijd tegen de volle blaas glansrijk te winnen. Het gemis aan pure hits zal de populariteit daarom binnen de perken blijven houden, maar de houdbaarheidsdatum van de band ook en dat is wel zo lekker!

Het album ga ik rap kopen (hier is de nare factor geld weer een tegenstander) en ik voorspel een zegetocht langs de festivals dit jaar. Mits de programmeurs ze maar niet in te grote tenten of te grote buitenpodia stallen. Afsluiten in de Marquee op Werchter of laat op de avond in de India op Lowlands zal een dankbaar publiek achterlaten.

Heerlijke band, en het repeterende woord Satan dat in een van de nummers voorbijkwam spookt nog aangenaam prettig door het hoofd.