Parson Brown overtuigt in Db's

Db's is absoluut een van de fijnste plaatsen om te zijn in Utrecht. Het complex herbergt 17 oefenruimtes waar continue gebruik van gemaakt wordt, in het café-gedeelte kan je best lekker zuipen en er is een zaaltje waar regelmatig optredens plaats vinden. Afgelopen zondag was er een emo/indie rockmiddag. Drie bands waren uitgenodigd.

Eerste band was Parson Brown. Het nieuwe project van Danny Gordijn met trouwe strijdmakkers Mark Solleveld en Andre van Arnhem. Nieuw aan zijn zijde Erik Hessel op drums en op toetsen Rolf Hofkes. Danny was een tikkie ziek, dus volgens eigen zeggen niet goed bij stem. Daar bleek weinig van. Op het podium klonk zijn stem beter dan op de demo's die op de eigen site te horen zijn. Daarnaast bleek hij een charismatische frontman die met zijn band, met groot gemak allemaal eigen werk de zaal in slingerde. Geen moeilijk geneuzel maar lekker in het gehoor liggende groeiplaatjes met allemaal ergens een dan wel verrassende, dan wel een nummer-verdieping-gevende twist.

Tweede band was het meer dan povere Ivan Drago. Veel verwachtingen mag je ook niet hebben van een band die zich vernoemt naar een karakter uit de Rocky-serie (je weet wel die Rus die, in de vermaledijde eighties, ervoor zorgde dat een tijdje iedereen een al dan niet geslaagd blockheadje had). Drie nummers volgehouden, toen rap weer naar de aangename bar. Als laatste kwam het Duitse Face-about-Face. Muzikaal niet echt onaardig, maar om te kijken tamelijk pittig. Voor het eerst in Nederland en zich hevig verbazend dat naar een concertzaal mensen komen met instrumenten op de schouder. De leadzanger had een jolig alpenmutsje, de gitarist en bassiste een leuk op elkaar afgestemd streepjes-shirt. Was bij Parson Brown nog een redelijke opkomst, bij Ivan Drago was dat al gehalveerd, bij de Face-about-Face waren er nog slechts 18 mensen in de zaal. Halverwege nog zes. De plaatsvervangende schaamte kreeg volop de ruimte. Met name omdat de geluidsman van Db’s nog riep om ‘nog een liedje’ met een veel te grote grijns op het gelaat, nadat de band met een teleurgestelde blik in de ogen hun gitaren wegzette. Het eerste optreden in Nederland zal ze nog lang heugen...

Parson Brown kan gewoon doorgaan met lekkere liedjes maken en concerten zijn altijd aangenaam zodra de set een opbouw heeft die ervoor zorgt dat de nummers telkens beter worden.