dEUS is groter dan God

Sommige dingen vind je leuk, andere haat je. Van enkele dingen hou je. Dat kunnen levensgezellen zijn, kinderen, een mooi bloesje of een band. dEUS is een band om van te houden. De liefde bestaat al lang. In 1994 hoorde ik bij het verhuizen van S. op een rammelig transistortje de nieuwe Belgische sensatie. De band heeft me sindsdien nooit meer losgelaten. Als praktisch elke liefde zijn er wat downs. Plots kan het gebeuren dat het briljante Hotellounge je neus uitkwam of dat ze bij een concert (Paradiso, twee jaar geleden of Pinkpop vlak voor het uitkomen van ‘in a bar under the sea’) de altijd hooggespannen verwachtingen niet kunnen voldoen.

De liefde overleefde zelfs een wachttijd van zes jaar op nieuw werk. Het laatste album bleek het wachten waard en de aan het album gekoppelde concert in Tivoli deed het verlangen om onze Belgische vrienden aan het werk te zien alleen maar vergroten. De zenuwen mochten, na het afzeggen een week ervoor, nog even in de koelkast worden gezet, maar zondag stond gevoelsmatig volledig in het teken van het concert.

Razend vroeg in Tivoli om het gewenste plekje te bemachtigen. Dat lukte makkelijk. Vervolgens bleef het bekenden regenen en je kunt alleen maar hopen dat zoveel leuke mensen op je verjaarspartijtje komen. Lampjes uit en dEUS trapt af. Als iedere keer dat je ze ziet zijn er weer een paar nieuwe gezichten. Nu zelfs drie. Geen flamboyante bassist, maar een gedegen, gedienstige en vriendelijk ogende bassist die weet wat stuwen is. Oud-drummer Jules was altijd de zwakste schakel en is vervangen door een drummer die weet wat rechtuitslaan is. En Mauro… Vanaf moment één is hij de man die alles net even verandert. De gitaar wordt met meer gemak gehanteerd dan een groenteman een prei vasthoudt. De erotische uitstraling geeft de band een meerwaarde en niemand zal ooit beter op zijn plaats zijn dan hij in dEUS. Het is een beetje of Ronaldinho ineens met het Nederlands elftal meespeelt.

De laatste CD wordt bijna in zijn geheel gespeelt en overtuigt volledig. De opener ‘pocket revolution’ en ‘bad timing’ zijn nu al monumenten in de muziekgeschiedenis. Van het oudere werk is ‘Worst Case Scenario’ prachtig gerestaureerd, is het einde van ‘Instant Street’ van angstige klasse, ‘Roses’ zindert van spanning en ‘Suds and Soda’ is de beste tongzoen die je ooit hebt gehad. In een kleine twee uur tijd worden al je meest geliefde emoties tot het uiterste getest en niets is lekkerder om jezelf daar probleemloos in te verliezen.

dEUS doet je beseffen dat je leeft en vooral dat je leven zin heeft. dEUS is een verrijking in elk opzicht en allejezus wat mogen we deze gasten dankbaar zijn.

Wat een avond…