Muziek therapie deel II

Iedereen heeft een grote behoefte aan muzikale therapie!
In navolging op het bericht van KB zal ik ook proberen 15 minuten (of iets meer...) therapeutische muziekjes te verzamelen.

Beter beginnen dan met wellicht de meest sympathieke band van dit moment, kan volgens mij niet. Hier een impressie van Loney Dear en hoe zij Lowlands wakker kusten op zondag. Gisteravond waren ze nog in Tivoli en de liefde voor deze muziek is nog groter geworden. In dit nummer worden ze bijgestaan door Patrick Watson en zijn band. Magie? Jazeker!


Omdat komende week een mooie november week wordt mogen we dolblij zijn dat The National komt spelen in Amsterdam. Het album boxer is hoogstwaarschijnlijk mijn favoriet voor dit jaar en heb onnoemelijk veel zin om deze band aan het werk te zien. En guess what... Het is nog niet uitverkocht! Aanstaande woensdag!


Van weinig bands houd ik zó veel als van Interpol. Ze slagen er altijd in om hun albums briljant te beginnen. Op de laatste overtreffen ze zichzelf abnormaal met het monumentale Pioneer to the falls. Weinig bands spelen live zo perfect als deze New Yorkse geezers. Alsof er een warme deken over je heen gelegd wordt.


Soul? Ik heb er weinig mee moet ik zeggen... Vooral omdat het veel te vaak uitkomt op zoetgevooisde rommel. Neemt niet weg dat ik gek ben op uitzonderingen. Dit werd me aangeraden door een Plato-medewerker (wél een liefhebber). De band heet The Heavy en daar is niks aan gelogen! Pompende blazers, overstuurde gitaren, power drums en een zanger die Curtis Mayfield doet herleven. Allez gastuh!


Eindigen doe je met de meester zelve. Er zijn er wat mij betreft twee. Mark Lanegan is de eerste. De andere is Nick Cave. Omdat de laatste in maart met een nieuw album komt en we ergens in april/mei hem weer op het podium tekeer kunnen zien gaan, wou ik met Cave deze therapeutische sessie eindigen. Nu wat ingetogener. Niet minder mooi!