The Arctic Monkeys gaan nog héél lang mee

De voorverkoop was al uitermate indrukwekkend en de gretige houding van iedereen in De Melkweg beloofde veel. Het meest spraakmakende bandje uit een land van praatjesmakers kwam spelen. Ze zijn jong, hebben op hun debuutalbum alleen maar zalige hits staan en hebben in een jaar tijd al de sterrenstatus bereikt.

Azijnpisserij ligt dan om de hoek en de moeilijke tweede zit er aan te komen.
Laten we ons in Godsnaam geen zorgen maken om deze knapen, want om je in het huidige muzikale klimaat in staat zijn om jezelf zó te onderscheiden, komt meer kijken dan wat positieve recensies in de toonaangevende media. De band blinkt simpelweg uit in datgene wat uiteindelijk het moeilijkste facet van het muziek maken is: perfecte songs schrijven in een spanne van hooguit drie minuten.

En ze vlogen om de oren in De Melkweg. Als ware helden onthaald werden de prachtige, puntige en zeer regelmatig verrassende instant-klassiekers de zaal in gejast. Het nieuwe album lijkt ook al zo goed als klaar en wat we hebben mogen meekrijgen in de verbouwde (wat ruimer van opzet, barretje erbij, een goede vooruitgang) Melkweg, komt het allemaal wel goed.

De vibe bleef goed. Zanger Alex Turner heeft een zeer innemende podiumpresentatie. Geen maniertjes om de zaal de zijne te laten worden, gewoon lekker spelen en ondertussen met een zeer guitige blik de voorste rijen checken, bassist Nick O’Malley durfde de eerste vier nummers nauwelijks de zaal in te kijken en de coolste geezer zit achter de drums: Matthew Helders. Mooi adidas-pak, goede tweede stem en niet aflatend rammen. Zo weg gelopen uit Shameless.

De hype is terecht en het nieuwe album zal niet gaan tegenvallen. En ondertussen blijft I bet you look good on the dancefloor (Jezus, wat hakte die erin zeg…) een van de grootste hits van deze tijd.