Voetbal en muziek

Zoals het leven zonder muziek een onmogelijke opgave is, zo is het leven zonder voetbal ook ondraaglijk. Om het nog makkelijker te maken: ik ben er van overtuigd dat beiden onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

Engelse bandjes vind ik vaak goed (of zelfs beter dan ze zijn) omdat ik er voetbal in hoor. Mike Skinner van The Streets lijkt zo weggelopen van het middenveld van een Engelse middenmoter en Shaun Ryder zou een voortreffelijke aanvoerder zijn van de supportersschare van, pak ‘m beet, West Ham United. De club die het prachtige forever blowing bubbles overigens als clublied heeft.

Met de festivals voor de deur moet ik denken aan momenten dat voetbal en muziek samenkomen. Rage Against The Machine was in 1994 een grote publiekstrekker op Torhout-Werchter en had de mazzel dat ze mochten spelen vlak nadat de Belgen Nederland hadden verslagen op het WK van dat jaar en speelden er slim op in door in het shirt van de Rode Duivels het podium te betreden en vervolgens, ver ver weg van huis, een prachtige thuiswedstrijd speelden. Het allermooiste verhaal kwam van een Deense vriendin die vertelde over Roskilde in 1992. Op het moment dat de Denen tegen Duitsland de finale op dat EK speelden was er praktisch geen noot muziek te horen en waren op diverse van de vele podia grote schermen zichtbaar die de wedstrijd uitzonden. Met een kleine 100.000 man werd er gekeken, meegeleefd en gejuicht. Nadat de Deense aanvoerder Lars Olsen de beker had ontvangen verdwenen de schermen en verscheen de net doorbrekende band Nirvana op het podium die een concert gaven waar daadwerkelijk iedereen door elkaar geschud werd. Teen Spirit all the way en we mogen aannemen dat Kurt Cobain dit optreden niet zag als reden om enkele jaren later een kogel door zijn hersenen te blazen. Twee jaar geleden hadden Phoenix en Vive La Fête een makkie in Vredenburg (tijdens de paleisrevolutie, waar is dat perfecte indoorfestivalletje gebleven?) nadat Nederland Zweden had verslagen op het EK in Portugal. De verhalen zijn talrijk en allemaal erg beklijvend.

Doordat mijn werk nauw verbonden is met voetbal is het onmogelijk om tijdens het WK een festival te bezoeken. Neemt niet weg dat je automatisch gaat fantaseren over welke band je het liefst zou zien als Nederland op 9 juli het WK zojuist heeft gewonnen… Arcade Fire? Tool? Een Braziliaans samba-ensemble? Of juist iets ingetogens om de melancholie haar werk te laten doen?

Of gewoon thuis blijven en nog een keer kijken hoe Robin van Persie in de finale eerst Roberto Carlos, dan Lucio, vervolgens Juan en uiteindelijk Dida verschalkt in de finale, twee minuten voor tijd?