Dinosaur jr: oorverdovend prachtig

Natuurlijk blijf je alert op nieuwe bandjes en natuurlijk blijft een van de leukste dingen om jonge bandjes vlak voor de doorbraak te zien, maar af en toe een forse scheut sentiment je aderen en gestel injagen blijft ook een aanrader.

We hebben blijkbaar de leeftijd bereikt dat oude helden, die gezonken zijn in het muziekmoeras, de gitaren weer inpluggen en laten zien wat ze het beste kunnen: Spelen!

Dinosaur jr. was een band die ik niet vanaf het begin had opgepikt. Het eerste album hoorde ik pas toen Lou Barlow al lang prachtige liedjes met Sebadoh maakte en de eerste keer live was toen feel the pain al eigenlijk een klassieker was. De indruk destijds was dat het een band was met een daadwerkelijk fenomenale gitarist, die de eerste ronde idols als zanger niet zou overleven, maar je wel beroerd tot op het bot. Dat is gelukkig ook veel belangrijker. Alone is ook waarschijnlijk het meest desolate nummer dat ik ken en in de wat lastigere fases in mijn leven stuurden mijn hersenen dat nummer met repeterende regelmaat naar mijn geest. Goede steun in de rug, dank u wel, meneer Mascis.

Sentimenten zijn me niet vreemd en toen het bericht kwam dat ze kwamen spelen, en dan ook nog om de hoek, was het kaartje snel gekocht en was het cadeauvraagstuk voor verjaardagen van vrienden ook gelijk een makkie. Ik las de berichten dat ze alleen het oude werk (eerste drie albums) zouden spelen in de originele bezetting. Een paar keer hebben die albums gebrand in mijn handen tijdens een bezoek aan Plato, maar toch maar niet gekocht. Je laten verrassen door nummers van 20 jaar oud kan ook weleens lekker zijn tenslotte.

Drie mannen klommen het podium op, pakte hun, voor ouderwets grote marshall-torens staande, gitaren en gingen spelen. Eerste nummer was voor Lou Barlow die ik dus eigenlijk alleen kende van Sebadoh en naast de vriendelijke, bijna lieflijke stem heeft hij dus ook nogal wat power. Al rap deed de roes haar intrede (of was het het jointje wat volledig correct binnenviel?) en bleek elk nummer een pure verwenning. Niet eens zozeer voor het oor, want er was in al die jaren niet ingeboet op het volume, maar vooral voor geest. Prettig aanleunen tegen prachtige gitaarpartijen, pompende bas en een drummer die nooit vergeten is dat rechtuit vaak de beste weg is. Uiteindelijk herkende je ook nog een paar nummers, maar wat vooral bijblijft is het onbehoorlijk voortreffelijke gitaarspel van Mascis. Prachtige melodieën die als een machinegeweer geladen met rozen op je af worden geschoten.

Nu twee dagen later heb ik nog steeds het idee dat ik aan zee woon en het besluit, om op korte termijn hier maar eens heen te gaan, is genomen. En mocht nu blijken dat het te laat is, kan ik ermee leven. Als iemand dan mijn oren moet verkloten, dan maar een stel wat oudere rockgoden die je doen beseffen dat leeftijd en muziek geen kontje met elkaar te maken hebben.