Tim Van Hamel is ook een gOD

Vanaf dat ik muziek ben gaan luisteren was de gitaar het belangrijkste instrument. Als knaapje door vaders meegesleept naar ‘Woodstock, the movie’ en wat ik me het beste kon herinneren was het gemolenwiek van Pete Townend en Jimi met zijn lichte gitaar.

De jaren ’80 waren hard voor de gitaarliefhebber. Of je moest kiezen voor Amerikaanse scheisse stadionrock, de zogenaamde gitaarhelden (Malsteen, Satriana of dat soort ellende), de wave gitaartjes, shoegazers of Big Country. Een van mijn eerste liefdes. Ik was jong en wist nog niet zoveel, maar hedendaagse bands als A Perfect Circle kopiëren bijna rechtstreeks hun gitaargeluid dus zo’n blunder was het nu ook weer niet.

De laatste jaren is, na de grungeperiode en vooral de lange uitlopers daarvan, de gitaar voor mij meer een ‘gewoon’ instrument geworden. Al werd je op gezette tijden door oppergod Joshua Homme (heilig zijn zijn daden en is zijn naam, godverdomme!) weer even wakker geschud. Of het nu via Kyuss of QOTSA was.

Maar je wordt ouder en niet alles hoeft meer heel erg hard. Maar soms ook wel.

Gelukkig zijn er nog jonge gasten die een uitstekende opvoeding hebben gehad, een goed oog hebben voor het kiezen van bands (Evil Superstars –op zijn 16e!-, dEUS, Eagles of Death Metal en Millionaire… poeh…) en gezegend zijn met een zeer groot talent! We hebben de technisch knappe gastjes gehad (de Matthew Bellamy’s zullen we maar zeggen), de looks (Interpol), de Sex (The Mars Volta) en alles wordt verenigd in een guitig Belgisch knapie: Tim Van Hamel.

Afgelopen zondag kwam Van Hamel langs in Utrecht. Zaaltje prettig vol, katertje aan het verwerken en een puik geluid. Vanaf minuut een is Tim aanwezig. Speelt voortreffelijk en jaagt met zijn uiterst strakke band (met o.a. Aldo Struyf, vriend en bandlid van Mark Lanegan) stuk voor stuk voltreffers de zaal in. Hard, intens en smerig goed. Het enige probleem is dat rock, zoals Millionaire het speelt, geen muziek is die bij de eerste keer luisteren gelijk goed valt. Het album Paradisiac is wel even een zit, maar verdient die zit wel. Sterker nog: luister hem tien keer. Voor veel mensen in De Helling was het daarom wellicht iets te veel. Eigen schuld gastuh! Paradisiac kopen en luisteren.

Met de wetenschap dat er op gitaargebied al aardig wat is geproduceerd en het dus steeds lastiger is, om zowel iets eigens als iets goeds te maken, dienen we Tim Van Hamel dankbaar te zijn. Mocht je het niets vinden, stel jezelf dan de vraag: Hou ik nog wel van gitaren?

Ik wel. Dank u zeer Tim! En waar the f*ck was KB?