Boek: Ik ben Charlotte Simmons

Met het laatste boek van Tom Wolf ben ik wel een paar maandjes zoet geweest. Niet dat de 669 bladzijde zo onleesbaar zijn. Integendeel, het is eenvoudig geschreven, de zinnen lopen als een trein, en het is vrij onderhoudend. Maar het boeide te weinig om lekker lang door te lezen en het was iedere keer weer en opgave om het dikke boek te pakken. Nu is hij dan eindelijk uit.

Het boek begint met een korte anekdote over Victor Ransome Starling, Nobelprijswinnaar biologie van 1997. Hij verrichte daar onderzoek waarbij hij, bij katten, een stukje uit de hersens haalt waar de emoties geregeld worden. Het bleek dat zijn groep van dertig katten in een toestand van extreme, hypermanische seksuele opwinding raakte. Ze wilde sex. De katten probeerde zo fanatiek te paren dat een kat die een andere kat besprong op zijn beurt werd besprongen door een andere kat. Starling nodigde een collega uit om te komen kijken. De dertig geopereerde katten waren met dertig controle katten in dezelfde ruimte opgesloten. Ieder in een eigen kooi. Toen Starling een van de kooitjes openende besprong de kat direct zijn gast om tegen zijn been op te rijden. Het bleek een kat uit de controle groep.

Het hypermanische seksuele gedrag van de geopereerde katten was de norm geworden voor alle katten.

In ‘ik ben Charlotte Simmons’ gaat een meisje uit een klein gehucht in de bergen naar de grote Universiteit. Het cultuurtje op deze universiteit, met de sporters, de nurds en de coole gasten, is haar volkomen vreemd en in het boek zien we of ze inderdaad Charlotte blijft of dat ze, net als de katten, met een van deze groepen meegaat. Beetje spanning, beetje geweld en een beetje sex. Het boek blijft wat braafjes.

Leuk als je een kijkje wil nemen in de keuken van de Amerikaanse Universiteiten. En voer wie denk dat hip hop clips de jeugd verpest, wat best wel eens zo zou kunnen zijn!